‘Pas op: slikgevaar!’
€ 20,95
Inclusief BTW
Geleverd binnen 4-6 werkdagen
‘Pas op: slikgevaar!’ / Annet op't Hof***
Na de diagnose (ongeneeslijke) slokdarmkanker
In september 2017 kreeg mijn man Rob de diagnose slokdarmkanker, toen 53 jaar oud. Een paar weken later was al duidelijk dat er geen hoop op genezing gegeven kon worden en dat zijn levensverwachting minder dan een jaar zou kunnen zijn. Vanaf dat moment werden we gegrepen door de wereld van kanker met de dood op onze hielen. Palliatieve behandelingen als chemo’s en bestralingen volgden. Eten ging al snel niet meer en sondevoeding hield hem letterlijk in leven en op de been.
Na de diagnose (ongeneeslijke) slokdarmkanker
In september 2017 kreeg mijn man Rob de diagnose slokdarmkanker, toen 53 jaar oud. Een paar weken later was al duidelijk dat er geen hoop op genezing gegeven kon worden en dat zijn levensverwachting minder dan een jaar zou kunnen zijn. Vanaf dat moment werden we gegrepen door de wereld van kanker met de dood op onze hielen. Palliatieve behandelingen als chemo’s en bestralingen volgden. Eten ging al snel niet meer en sondevoeding hield hem letterlijk in leven en op de been.
Veilig betalen via Mollie
‘Pas op: slikgevaar!’ / Annet op't Hof***
Na de diagnose (ongeneeslijke) slokdarmkanker
In september 2017 kreeg mijn man Rob de diagnose slokdarmkanker, toen 53 jaar oud. Een paar weken later was al duidelijk dat er geen hoop op genezing gegeven kon worden en dat zijn levensverwachting minder dan een jaar zou kunnen zijn. Vanaf dat moment werden we gegrepen door de wereld van kanker met de dood op onze hielen. Palliatieve behandelingen als chemo’s en bestralingen volgden. Eten ging al snel niet meer en sondevoeding hield hem letterlijk in leven en op de been.
Rob sprak over wat hij wel en niet wilde en zijn karaktertrek om te regelen en controle te willen houden kwam goed naar boven: niemand beslist over mij als ik dat niet wil! Hij verschoof zijn kwaliteit van leven echter op een meetlat van niet afhankelijk willen zijn, geen pijn willen hebben naar zorg aan ons over willen laten en pijn te accepteren onder voorwaarde van een hoge dosis opiaten.
En alles wat daartussen ligt beschrijf ik in dit boek, de mooie dingen die we nog gedaan hebben, de enorme steun en support die we kregen en de worsteling tussen leven en dood en hoe je dit vorm kunt geven. Ik probeer te verwoorden hoe we dit ziekteproces doorgemaakt hebben en op welke manier Rob hiermee omging en mij en onze dochter toch toekomst kon geven.
Rob heeft de strijd tegen slokdarmkanker niet kunnen winnen en krap negen maanden na de diagnose moesten we hem laten gaan. Iedereen die een geliefde verloren heeft waar je al lang mee samen bent weet hoe ontzettend leeg het kan voelen als je thuis komt in een leeg huis. Het definitieve ‘nooit meer samen’ had tijd nodig om door te dringen maar uiteindelijk gaf juist de tijd die we samen geweest zijn ook weer de moed en motivatie om door te gaan.
Om meer onderzoek naar slokdarmkanker en de behandelmogelijkheden mogelijk te maken gaat een groot deel van de opbrengst van dit boek naar de Rotterdamse Slokdarmstichting, onderdeel van Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.
2020 | ISBN 9789463283748 | Paperback | 277 pagina's
Na de diagnose (ongeneeslijke) slokdarmkanker
In september 2017 kreeg mijn man Rob de diagnose slokdarmkanker, toen 53 jaar oud. Een paar weken later was al duidelijk dat er geen hoop op genezing gegeven kon worden en dat zijn levensverwachting minder dan een jaar zou kunnen zijn. Vanaf dat moment werden we gegrepen door de wereld van kanker met de dood op onze hielen. Palliatieve behandelingen als chemo’s en bestralingen volgden. Eten ging al snel niet meer en sondevoeding hield hem letterlijk in leven en op de been.
Rob sprak over wat hij wel en niet wilde en zijn karaktertrek om te regelen en controle te willen houden kwam goed naar boven: niemand beslist over mij als ik dat niet wil! Hij verschoof zijn kwaliteit van leven echter op een meetlat van niet afhankelijk willen zijn, geen pijn willen hebben naar zorg aan ons over willen laten en pijn te accepteren onder voorwaarde van een hoge dosis opiaten.
En alles wat daartussen ligt beschrijf ik in dit boek, de mooie dingen die we nog gedaan hebben, de enorme steun en support die we kregen en de worsteling tussen leven en dood en hoe je dit vorm kunt geven. Ik probeer te verwoorden hoe we dit ziekteproces doorgemaakt hebben en op welke manier Rob hiermee omging en mij en onze dochter toch toekomst kon geven.
Rob heeft de strijd tegen slokdarmkanker niet kunnen winnen en krap negen maanden na de diagnose moesten we hem laten gaan. Iedereen die een geliefde verloren heeft waar je al lang mee samen bent weet hoe ontzettend leeg het kan voelen als je thuis komt in een leeg huis. Het definitieve ‘nooit meer samen’ had tijd nodig om door te dringen maar uiteindelijk gaf juist de tijd die we samen geweest zijn ook weer de moed en motivatie om door te gaan.
Om meer onderzoek naar slokdarmkanker en de behandelmogelijkheden mogelijk te maken gaat een groot deel van de opbrengst van dit boek naar de Rotterdamse Slokdarmstichting, onderdeel van Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.
2020 | ISBN 9789463283748 | Paperback | 277 pagina's
op't Hof
Specifieke referenties
- isbn
- 9789463283748
Commentaar (0)
Geen klantenbeoordelingen op het moment.
‘Pas op: slikgevaar!’ / Annet op't Hof***
Na de diagnose (ongeneeslijke) slokdarmkanker
In september 2017 kreeg mijn man Rob de diagnose slokdarmkanker, toen 53 jaar oud. Een paar weken later was al duidelijk dat er geen hoop op genezing gegeven kon worden en dat zijn levensverwachting minder dan een jaar zou kunnen zijn. Vanaf dat moment werden we gegrepen door de wereld van kanker met de dood op onze hielen. Palliatieve behandelingen als chemo’s en bestralingen volgden. Eten ging al snel niet meer en sondevoeding hield hem letterlijk in leven en op de been.
Na de diagnose (ongeneeslijke) slokdarmkanker
In september 2017 kreeg mijn man Rob de diagnose slokdarmkanker, toen 53 jaar oud. Een paar weken later was al duidelijk dat er geen hoop op genezing gegeven kon worden en dat zijn levensverwachting minder dan een jaar zou kunnen zijn. Vanaf dat moment werden we gegrepen door de wereld van kanker met de dood op onze hielen. Palliatieve behandelingen als chemo’s en bestralingen volgden. Eten ging al snel niet meer en sondevoeding hield hem letterlijk in leven en op de been.