De vloek van de Tahiéra
[W.Gillissen]

De Celestijnse Belofte meets the Lord of the Rings Als de Celestijnse Belofte en de Lord of the Rings een kind hadden, was het De Vloek van de Tahiéra. (...)   De directheid waarmee Wendy Gillissen haar verhaal begint is tekenend voor het hele boek. Geen tijdverlies, meteen 'to the point', en zo ben je in het tweede hoofdstuk al meteen in een bijzonder spannende situatie beland. Ik vroeg me meteen af of Gillissen dat zou volhouden, en waarmee ze aan zou komen zetten om de spanningsboog nog 350 bladzijden lang aan te blijven spannen.  Een heel deel van die opdracht lost ze op door haar manier van vertellen. Ook al komen er geen lange beschrijvingen van de omgeving of het decor, toch krijg je een heel duidelijk beeld van de wereld waarin dit avontuur zich afspeelt. De volkeren worden beschreven alsof Gillissen ze persoonlijk bezocht heeft. Natuurlijk put ze ook uit de beschavingen waar ze kennis mee gemaakt heeft: een mengeling van Keltische, Ierse en Mediterrane invloed is overduidelijk. Hoewel je dus al van meet af aan midden in de spirituele maar ok fysieke actie zit, blijft de ontwikkeling van het boek erg spannend en duister. De steeds nieuwe wendingen doen pas laat vermoeden waar het allemaal heengaat, maar tot op het einde blijft het verhaal verrassen.  Het is een enorme weg die we samen met Rom in amper 400 bladzijden afleggen. De opbouw gaat gestaag maar niet-aflatend verder. De personages worden zo menselijk en herkenbaar neergezet dat je elke schok of ontdekking die ze meemaken of doen meebeleeft. Wat me nog het meeste heeft 'veroverd' is de spirituele informatie die we, heel simpel en helder, bijna zakelijk, tezamen met het verhaal ontdekken. Aan de hand van de actie en handeling krijgen we in brokjes en beetjes uitleg over ons leven en handelen van alledag, over de diepere redenen van ons handelen en de mogelijke oorzaken van de dingen die ons allemaal dagelijks overkomen, en vooral ook onze reacties daarop.  De boodschap van diepe menselijke eenheid die Gillissen als vanzelf uit haar verhaal laat opstijgen is een zoete balsem op de schrijnende wond die het gebrek aan echtheid en oprechtheid in onze samenleving voor velen is. De zoektocht naar iets om de leegte te vullen, de leegte die de consumptiemaatschappij zo overduidelijk probeert weg te moffelen met verdoving, wordt door Gillissen met prachtige pijlen de weg gewezen naar een echte uitgang, die we eigenlijk altijd al kenden. Bol.com recensie, Bik

Het wonderlijke en het menselijke verenigd Een prachtig boek, waarin ik me kon wanen in een andere wereld. Wendy schrijft op zo’n manier dat je meteen naar binnen gehaald wordt in deze wonderlijke wereld. De personages zijn intens en met diepte beschreven. Voelbaar. Het was voor mij daarom, naast het me mee laten nemen naar een andere wereld, ook een meeleven met Rom, Yldich en de anderen. Ondanks dat het een andere wereld is, is er toch ook de spirituele zoektocht van menigeen in deze wereld, en deze tijd, in te herkennen, met al zijn ups en downs. Dus tegelijkertijd wonderlijk en herkenbaar. Vooral Rom doet dit herkennen. Een bijzonder en krachtig-, maar tegelijkertijd ook een kwetsbaar mens. Soms bang voor het onbekende en bang voor zijn eigen kracht. Maar hij herwint zich telkens weer, je ziet hem een mooie ontwikkeling doormaken gedurende het verhaal. En wie zou dan niet zo’n leermeester als Yldich willen hebben? Of zou je hem ook kunnen zien als symbool voor de innerlijke wijsheid of het hogere zelf, of hoe je het ook zou willen noemen? Bol.com recensie, Silvana Klerk

In een keer uitgelezen Ik heb Wendy Gillissen online ontmoet. We hebben een spirituele interesse gemeen en aangezien ik veel fantasy lees was ik blij haar boek De Vloek van de Tahiéra over de post te ontvangen. Het boek is tegelijkertijd in Engels en Nederlands uitgegeven. Ik heb de Engelse versie gelezen, maar ga er vanuit dat de Nederlandse even goed is: dat is tenslotte haar moedertaal. Van te voren was ik sceptisch: ik krijg een paar keer per jaar boeken opgestuurd en meestal zijn ze de moeite van het bespreken niet waard. Het eerste hoofdstuk is wat fragmentarisch, maar toen ik daar eenmaal doorheen was, was ik gegrepen. Ik heb de vloek van de Tahiéra in een keer uitgelezen. De wereld die Wendy geschapen heeft doet denken aan Tolkien’s Middenaarde, maar dan realistischer. Het doet denken aan Marion Zimmer Bradley’s interpretatie van Koning Arthur behalve dat het niet over koning Arthur gaat. De inspiratie is gedeeltelijk het verhaal van Atlantisch, maar alleen maar zijdelings. Kortom: Gillissen heeft haar eigen wereld geschapen, elementen lenend uit de mythen en geschiedenis van Groot Brittannië.In deze wereld hebben drie rassen van mensen eeuwenlang samengeleefd, zich vermengend maar altijd in conflict. De hoofdpersoon Rom is van gemengde afkomst en dus is zijn leven moeilijk. We ontmoeten hem op het moment dat het nog moeilijker gaat worden: als hij een vreemdeling ontmoet tijdens zijn reizen. Samen raken ze nog meer in de problemen en leert Rom de magie die zijn erfdeel is. Ze reizen de wereld door omdat de wijze vreemdeling een gevaar heeft gezien dat alleen Rom kan afwenden. De magie van deze wereld heeft alles met dromen te maken. Dromen die voortdurend met de ‘werkelijkheid’ vermengen. Deze realiteit moet Rom onder ogen zien en onderzoeken. Rom is een vreemde hoofd persoon die doet denken aan Harry Potter: gevend, maar soms agressief. Terwijl we (en hij) meer over hem leren, wordt het mysterie groter. Zichzelf onder ogen ziend moet Rom de wereld redden. Ik zal de plot niet weg geven, maar kan wel zeggen dat het niet alleen spannend, maar ook ontroerend is.De beste fantasy schept een wereld die intern consistent is en tegelijkertijd overtuigend. Het geeft ons het gevoel, voor een paar uur dan, dat wat beschreven wordt echt zou kunnen zijn. Wendy Gillissen heeft zo’n wereld geschapen en ik ben benieuwd naar het vervolg. Overpeinzende Katinka Hesselink

Recensie van Emmy van Ruijven: Sommige verhalen betoveren. Dit verhaal deed dat ook. Op allerlei vlakken: van de cultuur tot de personages, van de levens lessen tot de spanning. Wendy Gillissen heeft een heel bijzonder boek geschreven. Een tijdje geleden werd ik door auteur Wendy Gillissen gevraagd of ik interesse had om haar fantasyboek met Keltische twist wilde lezen. Natuurlijk spitste ik meteen mijn oren: ik ontdek graag onbekende pareltjes. En zo voelde het ook: alsof ik een schat mocht gaan ontdekken. Wendy werkt o.a. als regressietherapeut en het kon haast niet anders dan dat haar verhaal me mee zou gaan nemen naar vervlogen tijden. Tja, dat stemde de verwachten voor De vloek van Tahiéra natuurlijk hoog! Rom is een echte handelaar. Hij trekt vaak zat met zijn waar door het bos. Maar als hij Yldich ontmoet weet hij niet dat zijn leven zal veranderen. Een weg vol gevaar, dreiging en een magische gave volgen. Volkeren worden tegenover elkaar opgezet en een pad naar de Onderwereld lijkt onvermijdelijk. De vloek van Tahiéra eist je aandacht op: de wereld is niet perse complex, maar het verhaal kent een tal aan personages met allemaal niet de meest gemakkelijke namen om uit elkaar te houden. Toch wist het merendeel van de personages mijn hart te veroveren. In de fantasierijke setting kwamen ze tot leven en namen ze me mee op een epische reis. Vooral Yldrich voelde voor mij enorm echt: alsof ik hem kende. Alsof hij me heel veel heeft geleerd. Het was een bijzondere ervaring. Ik heb erg genoten van het boek. De mooie beschrijvende zinnen wisten me meteen in het verhaal te slepen. Toch had ik ook af en toe pauze nodig om alles te verwerken. Liever zie ik dan wat kortere hoofdstukken, zodat de pauzes wat natuurlijker vallen. Ik vind het namelijk lastig om halverwege een hoofdstuk te stoppen. Desondanks vond ik het enorm boeiend om de reis van Rom te lezen. Te ervaren is misschien een beter woord, want het is bijna een spirituele zoektocht naar zijn rol en plaats in de wereld. Je zou het boek dan ook wel een spirituele roman kunnen noemen, ware het niet dat het absoluut geen zweverige kost is, iets wat je vaak wel ziet in boeken met dezelfde thematiek. Denk hierbij aan sjamanisme, karma, zielen, de Onderwereld. Allemaal zaken die in vele culturen terugkomen. Aan de ene kant voelde De vloek van Tahiéra heel uniek en aan de andere kant was het ook heel herkenbaar. Het was in ieder geval een bijzondere ervaring: ik voelde me een onderdeel van het verhaal en genoot echt van de down to earth manier waarop de spirituele thema’s een rol kregen in het verhaal. Kortom: ben je op zoek naar een fantasyverhaal dat aandoet alsof je zelf een mythologische legende bent gestapt, lees dan De vloek van de Tahiéra eens. Het zal je betoveren. Ik weet ook zeker dat ik het ooit nog eens wil lezen, maar eerst zal ik me wagen aan het vervolg. Emmy van Ruijven Zon en Maan